بی محتوا

مدیر گروهمون زده به سرش و به جای توبیخ خطا کارا و چارچوب تعیین کردن برای هرلول، قصد سلاخی دسته جمعی داره. عین بچه ها تلفنش رو هم جواب نمیده! خب اگه بگم اندازه یه کوه حرص و جوش و غصه نخوردیم دروغ گفتم. اما الان میگم به درک! به گور سیااااه! ما بدبخت تر از اینکه هستیم‌ نمیشیم که! میشیم؟ میخواد هرکار بکنه بکنه. مقیم تر از این توی بیمارستان نمیشیم که! بی‌خبر‌تر از خودمون و دنیا نمیشیم.... البته شایدم یهو مثل خبرای این روزای رزیدنت‌های اکسپایر شده خبرساز شدیم! کی میدونه؟ وقتی یه مشت احمق و یه عده جاه طلب بی وجدان مسئول باشن بهتر از اینم نمیشه.

کار شاقی که در جواب خودکشی پی در پی رزیدنت ها کرده وزارت بهداشت، این بوده که مشاوره روان اجباری گذاشته. از قضا دیروز نوبت من بود. یک ساعت گفتم... حس کردم روانپزشک بنده خدا دیگه نمی‌کشه دیگه این حجم از خاک برسر بودن توی این سیستم رو نمیتونه هضم کنه و تموم کردم اومدم خونه. امروز برای اولین بار از شروع رزیدنتی تا الان که ارشد شدم انداره یک ساعت از شرایط اورژانسی عمل‌ها و مریضای بدحال و کشیک های داغون با جزئیات برای بابام گفتم. اینکه خیلی وقتها برای نجات جان مادر و جنین فقط ۵ دقیقه وقت داریم که تموم سر و صورتمون خونی میشه سر عمل. اینکه مریض خونریزی چقدر میتونه وحشتناک باشه. اینکه توی یک کشیک چند بار ممکنه بمیری و زنده بشی یا اینکه در اوج خستگی وقتی از ۶ صبح دویدی و الان ۴ صبح روز بعده باید حواست به چیا باشه که فاجعه پیش نیاد.... برای اولین بار بود که بابا میگفت کارتون چقدر حساسه! صد البته که ما کاره ای نیستیم و خدا خودش رحم میکنه رفیق. خیلی از کامپلیکیشن هایی که اغلب بدون اتند منیج میکنیم رو خدا خودش جمع میکنه وگرنه که فاتحه هممون خونده بود.

اما خب... میدونی آدم از قوی بودن از قوی موندن خسته میشه. از اینکه هیشکی طرفت نیست حتی استادات از پشت و از روبرو خنجر میزنه. خانواده ازت دلزده شدن از بی حوصلگی های پست کشیکت لبریزن از قیافه داغون و رنگ پریدت از بهونه‌گیری هات از اینکه گاهی دست خودت نیست به هرکی میپری، خب حالشون بهم میخوره. میدونی این وسط یکم اوضاع پیچیده‌ست. تقصیر اونها که نیست اما تو حس میکنی کافی نیستی که هرچی تلاش میکنی باز حداقل یه دختر زیبا و محکم نیستی نمیدونی باید چیکار کنی. 

همه فکر میکنن تو در اوجی! هرساعتی هر سوالی داشته باشن اشکالی نداره زنگ بزنن و بپرسن. دلخورن که احوالشون رو چند وقته نپرسیدی...

دلم میخواد بشینم عین بچگیم زانوهامو بغل کنم. تقصیر منه حتما ولی کاش میدونستم کجا رو گند زدم...