حضرت پدر

بین همه‌ی سختیای طرح که بعدا ازش مینویسم، اینکه اینجا اسم امیرالمؤمنین توی اذونشون نیست خیلی دلم رو به درد میاره. چه حیف شد... وسط اذون درست اونجایی کع قلبم شرحه شرحه میشه زیر لب میگم "اشهد ان علیا ولی الله، اشهد ان علیا حجه الله" و اشکام رو مخفی میکنم آخه سالها پدر استخون توی گلو زندگی کرد مبادا اختلافی بیفته توی امت...

هیچ وقت حسم توی دیدار ضریح حضرت پدر رو فراموش نمیکنم. آخه من حرم و زیارت که خیلی رفته بودم و میرم اما هیچ کدوم مثل حرم امام علی نبود. اصلا زندگی من به قبل‌ و بعد از اون لحظات تقسیم میشه. رفتم دیدار کسی که فک میکردم باید بهش احترام بذارم و یه مقدار هم دوسش دارم احتمالا! ازش یه اسم و کمی اطلاعات درباره خوبیاش دارم. آدم باهوشی بوده به گواه شواهدی که میدونم اومممم و خب به لحاظ بدنی و رزمی قوی بوده. مهربون هم بوده و دغدغه‌ی بزرگش بهتر کردن دنیا و آدماش بوده به طور ویژه ولی هیچ وقت ندیدمش. 

اما چیزی که تجربه کردم عجیب و بسیار پیچیده بود. خدای من چطور ممکنه؟ من روبروی ضریح به کسی سلام دادم. یهو احساس کردم همین الان حضور داره و داره جوابم رو میده. قوی تر از هر چیزی این حس به من منتقل میشد که منو بهتر از خودم میشناسه و از تمام جزئیات زندگیم با خبره! خدای من .....منو دوست داره.... و من یهو عین برّاده های ناچیز و سبک آهن با بند بند وجودم دارم به سمت آهنربای قوی اون کنده میشم از زمین. احساس کردم قلبم تاب این همه دوست داشتن و محبت رو نداره واااای چقدر من عااااشق امامم بودم و نمیدونستم؟ نفس نمیتونستم بکشم. تموم جونم اشک شده بود و سلول به سلول باهاش حرف میزد و لحظه به لحظه دلتنگ تر و مشتاق تر و بی‌قرار تر میشدم. واقعا یه لحظه احساس کردم ممکنه بمیرم اصلا گنجایش این همه احساسات رو ندارم. به هیچ چیز دیگه غیر از این عشق بی اندازه فک نمیکردم. لبریز شده بودم انگار توی کهکشونی از عشق پرواز میکردم و خودم نبودم...

بزرگی میگفت هرچقدر امیرالمؤمنین رو دوست دارین روی خودتون کار کنین که بیشتر دوسش داشته باشین.... و من هرروز به این فکر میکنم چقدر نیاز دارم امروز دوست ترش داشته باشم.

قسم به وعده شیرین "من یمت یرنی"

که ایستاده بمیرم به احترام علی