- ۰۳/۱۲/۱۴
- ۱ نظر
مثل همه‌ی آدما همیشه دلم میخواسته BMI نرمال داشته باشم. ما ایرانیا به خاطر دستپخت خوب مامانمون و همینطور مدل غذاهای ایرانی که برنج یا نون جزء جدایی ناپذیرشون هست هیچ وقت لاغر نیستیم.( من با اون دسته ژن خوب که همیشه‌ی خدا تا جا دارن میخورن و لاغرن کاری ندارم:/ )
البته اینی که ما توی این موقعیت چاق بشیم قطعا بی‌تحرکی و استرس و گاهی پرخوری هم قطعا موثر بوده. بیماری‌ها رو هم از این دسته بیرون میذاریم. ولی من هیچ وقت توی زندگیم آدم پرخوری نبودم. غذا برام موقع روزه داری در وسوسه‌کننده‌ترین حالت قرار داره. اونم که اذون رو میگن یه شیر و یه چایی میخوری معده بسته میشه :/
با این وجود توی زندگیم غیر از اوایل رزیدنتی که روزی یک وعده یا کمتر غذا میخوردم هیچ وقت یادم نمیاد لاغر بوده باشم. همیشه تقریبا نرمال با سه کیلو یکم اینور و اونور اضافه وزن بودم. نسل جدید رو نگاه میکنی کرک و پرت میریزه. BMI 17 یعنی دقیقا داره چطور زندگی میکنه؟ چی میخوره؟ انگشت بزنی میشکنه؟!
یکی دیگه با BMI 21 شروع به رژیم کرده. یه لحظه حس کردم با BMI 25 باید برم بمیرم!
صنعت مد و فشن داره به جاهای بدی میره. شایدم من عقلم نمیرسه نمیدونم.
بهرحال فکر میکنم توی این کاهش وزن ها شاخص سلامتی آخرین چیزیه که در نظر گرفته میشه. چطور وزن ۵۰ کیلو رو واسه دخترا مد کردین عوضیا؟! به کجا میریم؟
اصلا حسم نسبت به خودم و جامعه بد شده. چرا هیچ کس حواسش به این موضوع نیست؟
الگوی زندگیشون شده فلان آیدل که برای ضبط موزیک ویدیو برای دو روز فقط آب خورده چون یکم لپ داشته که باید آب می‌شده!!!
- ۰۳/۱۲/۱۴
چند سال دیگه به همه این چیزها می خندیم :)
همونطور که الان به قیافه های فشن دهه هشتاد!