دکمه

وقتی سنم کمتر بود فکر میکردم یکی از ویژگی آدم‌های تکامل یافته و پخته اینه که براشون مهم نیست دیگران راجع بهشون چی میگن. بزرگتر که شدم فهمیدم شاید بشه تعریف و تمجیدها رو توی پردازش ذهن کمرنگ کرد چون دقیقا میدونی چی هستی فقط به جاش حس محبت و لطف آدمها رو به خودت ببینی که باعث بشه توام براشون خوب بخوای و مثبت ببینی.

اما راستش رو بخوای توی هضم حرفای منفی آدمها هنوز موفق نیستم. هرچه اون آدم نزدیکتر یا مهمتر بدتر! حتی گاهی مهم نیست طرف چی میگه؛ حس اینکه چقدر نفرت یا حداقل بی تفاوتی پشت این کلماته، منو میخوره. بماند که گاهی آدم‌های نزدیک‌ با لگد از جاهای دردناک و آسیب دیده میگذرن که.... که نمیدونم چی واقعا!! 

واقعا کاش دکمه انصراف یا لااقل توقف وجود داشت....چیکار میشه کرد با این همه زندگی که رو دستم مونده؟