راز سر به مُهر

بویایی از نظر من یکی از فوق العاده‌ترین حس های ما آدماست. ارتباط عجیبی هم با احساسات و خاطرات داره. مسیر یادآوری مغزیش خیلی سریعتر از صدا و تصویر و... هست. بویایی من از اوناست که شکرگذاری خالصانه میطلبه. مثلا من با بوی غذا میفهمم چی توش ریختن یا چقدر مونده جا بیفته :) کرونای دلتا نزدیک بود جونمو بگیره ولی من به فکر بویایی از دست رفته‌م بودم که اگه برنگرده چه خاکی به سرم بریزم با این زندگی سیاه و سفید؟ وقتی بعد از چند ماه، شروع کرد به برگشتن،ساعتها اشک شوق ریختم. دیوونه هم خودتونین :)

من نمیدونم خواستگاه اولیه مواد شیمیایی معطر کجا بود. احتمالا فکر کردن به بشر امروزی که گاهی ممکنه به بهداشتش دیر به دیر رسیدگی کنه کمک بزرگیه که مام و اسپری بدن. بعد به همه لوازم دیگه هم نفوذ کردن! ماسک و سرم موها، انواع کرم های مراقبت پوستی و حتی داروها. یه طوری که ما شرطی شدیم هرچیزی که بوی خوبی بده رو بیشتر میپسندیم. چه شامپو باشه چه مایع نرم کننده لباس  چه حتی خودکار عطری و مداد شمعی! برای خونه هامون عود و اسپری خوشبو‌کننده‌ی هوا می‌خریم و... همینطور که دارم مینویسم همش مثال یادم میاد. اصلا کاری ندارم که اینجور چیزا باعث شد یه درصد بی مسئولیتی از جامعه کثیفت تر باشن :) فدای سرشون حتما اونطوری زندگی بیشتر بهشون حال میده. در ادامه میخوام از یه رنجی که متحمل میشیم و نعمتی که دیگه نداریمش بگم.

من همیشه برام عطر و ادکلن های مرغوب اولویت خرید بوده. از آدم‌های تمیز و خوشبو لذت میبرم اما یادم میاد بچه تر که بودم آدمها رو بر اساس بوی تنشون میتونستم حدس بزنم! منظورم بوی بد یا بوی عرق نیست طبیعتا :) نمیدونم براتون پیش اومده یا نه؛ زمانی که از حموم بیرون میاید اگه لوسیون و سرم و مام و اسپری و عطر و ... استفاده نکنید و فقط لباس‌های نخی خودتون رو بپوشید بعد از چند ساعتی یه بوی خاص میدین! اون بو برای هرکس مختص اون فرد هست و تحت تاثیر ژنتیک و هورمونها و شرایط خاص خودشه مثل یه اثر انگشت... از فاصله نزدیک میتونین بوی تن بقیه رو بفهمین دقیقا مثل بوی بغل کردن کسی که دوستش دارین ...

عطر با همه ادعا و اغواگریش هرگز نمیتونه همچین آرامشی بده. همین بس که مثل راز سر به مهر برای اغیار فاش نمیشه.